Wat is urticaria?
Urticaria is een veel voorkomende aandoening. Het kan op elke leeftijd voorkomen, van kleutertijd tot ouderdom. Vijfentwintig procent van alle mensen heeft er ooit in hun leven last van. In de meeste gevallen is het acuut. Volgens conservatieve schattingen lijdt 1.0% van de Europese bevolking momenteel aan chronische urticaria. Anders dan bij kinderen, bij wie tot op heden geen geslachtsspecifieke incidentie van urticaria (netelroos) kon worden vastgesteld, komt urticaria bij volwassenen vaker voor bij vrouwen. Met betrekking tot chronische urticaria is de verhouding ongeveer 2: 1. Vaak worden mensen tussen de 30 en 50 jaar getroffen. Bij personen van 70 jaar of ouder komt het relatief zelden voor. Netelroos bij pasgeborenen daarentegen, die meestal maar een paar dagen duren, is niet ongewoon.
Urticaria wordt gekenmerkt door het plotseling optreden van jeukende striemen en / of angio-oedeem. De huid van het hele lichaam of slechts een deel kan worden aangetast. De striemen kunnen alleen optreden als reactie op bepaalde prikkels (bijv. Koude, druk of zonlicht) of spontaan, dwz kennelijk zonder specifieke reden.
Een wheal heeft drie typische kenmerken:
- een oppervlakkige zwelling van de huid van verschillende groottes, bijna altijd omgeven door roodheid
- jeuk of branderig gevoel
- vluchtigheid - het uiterlijk van de huid wordt meestal binnen 1-24 uur weer normaal.
Qua uiterlijk lijken deze bultjes op de zwelling van de huid die wordt veroorzaakt door de brandende haren van brandnetel (Lat. Urtica dioica). Het aangetaste deel van de huid zwelt op en is aanvankelijk rood en later bleker rood tot wit in het midden en rood rondom. De kwadraten lijken soms aan te houden of te "migreren". Deze indruk komt voort uit het feit dat de individuele kwadraat weliswaar verdwijnt, maar pal ernaast een nieuwe. Niet zelden is er naast netelroos (soms zonder netelroos) een diepe zwelling van de huid - zogenaamd angio-oedeem -.
Urticaria is een van de meest voorkomende huidaandoeningen. Het is ook bekend onder de naam netelroos of netelroos. Ongeveer een op de vier mensen krijgt in de loop van haar of zijn leven urticaria. De meeste van deze afleveringen duren maar een paar dagen of weken en zijn niet problematisch. Dit heet acute urticaria. Veel moeilijker (te verdragen en te behandelen) zijn die gevallen die enkele maanden of jaren (soms decennia) aanhouden. De naam is afgeleid van de brandnetel (Lat. Urticaria dioica of Urticaria urens, urere = verbranding) - ongetwijfeld omdat de huid er in het geval van netelroos hetzelfde uitziet alsof men door brandnetels was "verbrand".
Symptomen van netelroos
Jeukproblemen
Jeuk is het grootste probleem voor patiënten met urticaria. Vooral nachtelijke jeuk kan buitengewoon stressvol zijn, omdat het de slaap verstoort en een dramatische beperking van de kwaliteit van leven betekent.
Jeuk is bijzonder ernstig bij patiënten die lijden aan zogenaamde urticaria factitia. Hier leidt het krabben en wrijven van de huid tot het verschijnen van nieuwe netelroos en tot verdere jeuk. De geringste irritatie van de huid, bv. Onbewust wrijven van de huid tijdens de slaap, kan ernstige jeukaanvallen veroorzaken.
Opkomst van jeuk
Het vrijkomen van histamine uit mestcellen leidt direct tot jeuk.
Veel stoffen kunnen jeuk veroorzaken. Het gemeenschappelijke kenmerk van deze stoffen is dat ze de neurotransmitter histamine afgeven aan het weefsel, dat een sleutelrol speelt bij het opwekken van jeuk. De zogenaamde mestcellen van het immuunsysteem geven bepaalde neurotransmitters af (vooral histamine). Vrijwel alle histamine die in de huid voorkomt, wordt opgeslagen in de zogenaamde mestcellen. Als deze cellen worden geactiveerd, dat wil zeggen dat deze cellen worden getriggerd door een prikkel, dan is dit het startsignaal voor een gelokaliseerde of diffuus verspreidende ontsteking van de huid. Als gevolg hiervan worden de haarvaten wijder, de huid zwelt op en wordt rood en jeukt, en vormen zich striemen.
Histamine stimuleert echter ook zenuwvezels in de huid, die vervolgens bepaalde jeukopwekkende stoffen (neuropeptiden) afgeven. Deze neuropeptiden veroorzaken niet alleen jeuk, maar activeren op hun beurt mestcellen, zodat een vicieuze cirkel begint die pas eindigt als er geen mestcellen en zenuwen meer kunnen worden geactiveerd. Mestcellen bevinden zich voornamelijk in de directe omgeving van bloedvaten en zenuwen. Daarom is de communicatie tussen mestcellen, vaatcellen en zenuwvezels uitstekend.
Na een insectenbeet of na contact met brandnetels voelen we de jeukopwekkende werking van histamine het sterkst. Naast stoffen die endogene histamine afgeven, bevat het gif van veel insecten en ook de gifstoffen die door jeukopwekkende planten worden geproduceerd, histamine, dat de huid binnendringt en deze irriteert. Deze prikkel zorgt ervoor dat we de huid schrapen of wrijven en zorgt ervoor dat er meer bloed op dit punt komt, zodat de irriterende stoffen sneller kunnen worden verwijderd.
Wat helpt tegen jeuk?
Voor patiënten is jeuk vaak het grootste probleem en verslechtert de kwaliteit van leven enorm. U moet krassen vermijden, en dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan. "Hoe kan ik stoppen met krabben als het zo jeukt?" vroeg een patiënt.
- Houd uw vingernagels heel kort geknipt en streel het jeukende gebied met de dorsale (boven) zijde van de hand.
- Koeling verlicht de jeuk. Je kunt cool packs gebruiken die je in de koelkast bewaart, maar een koele tot koude douche kan ook erg handig zijn. Als u aan koude urticaria lijdt, moet u deze maatregelen natuurlijk vermijden.
- Een half kopje bicarbonaat (bijv. Bakpoeder) in koud badwater roeren en 10 minuten baden kan de jeuk verlichten.
- Het inwrijven van de huid met azijnwater (een eetlepel azijn op een liter water) kan tijdelijke verlichting brengen.
- Crèmes en gels die antihistaminica bevatten, combineren het lokale antihistaminische effect met een verkoelend effect.
- Een crème / lotion met 5% tot (maximaal) 10% polidocanol, eventueel met toevoeging van ureum, kan de jeuk vrij effectief verzachten.
- Het gebruik van ui of druppels (kwark) helpt nauwelijks.
- Cortisonzalven hebben geen effect op de jeuk.
Oorzaken van netelroos
In de huid, histamine, verantwoordelijk voor jeuk en netelroos, komt alleen voor in mestcellen. Wheals ontstaan doordat de huidvaatjes in het aangetaste huidgebied beginnen te lekken. Histamine zorgt ervoor dat de cellen van bloedvaten van elkaar weg bewegen door zich te binden aan specifieke structuren (histaminereceptoren) op de vaatcellen en zo aan de vaatcellen aan te geven dat ze van elkaar weg moeten bewegen. Hierdoor kunnen bloedvloeistof en sommige bloedcellen uit het inwendige van het vat ontsnappen naar het omliggende weefsel. Naast histamine zijn mestcelproducten zoals leukotriënen of andere boodschappers (zogenaamde cytokines) kunnen de doorlaatbaarheid van bloedvaten vergroten. Het effect van jeukremmers bij urticaria kan worden verklaard door het feit dat deze medicijnen specifiek de binding van histamine aan de histaminereceptoren remmen. Deze medicijnen worden daarom antihistaminica genoemd. Het feit dat antihistaminica niet helpen alle gevallen van urticaria geeft aan dat histamine niet de enige jeuk- en netelroos-inducerende stof is die hier een rol speelt.
Hoe worden mestcellen geactiveerd in verband met de verschillende soorten urticaria?
Deze vraag kan het gemakkelijkst worden beantwoord met betrekking tot allergische urticaria, een zeldzaam subtype van chronische urticaria. De mestcel is de ultieme allergiecel en is betrokken bij alle allergieën die worden gemedieerd door het eiwit immunoglobuline E (IgE) en is dus verantwoordelijk voor de symptomen van astma, hooikoorts, of eczeem. De netelroos kan allergische mestcelactivering veroorzaken, dat wil zeggen een activering door IgE en een allergeen (een stof die een allergische reactie kan veroorzaken). In zo'n geval komen allergenen het lichaam binnen samen met voedsel of lucht die wordt ingeademd (bijv. boompollen, graspollen, huisstofmijtuitwerpselen) en activeren vervolgens mestcellen, die zijn geladen met overeenkomstige IgE-antistoffen. Zelden kan de opname van kruisreagerend voedsel urticaria veroorzaken, zelfs in gevallen van een dergelijke allergie.
Iedereen kan worden allergisch in de loop van haar of zijn leven. Dit gebeurt als we na contact met het stuifmeel gevoelig worden voor bepaald stuifmeel, zoals berkenpollen. Sensibilisatie verwijst naar de productie van immunoglobulinen (anti-eiwitten) tegen een bepaalde stof, in ons voorbeeld tegen berkenpollen. Als we gesensibiliseerd zijn, produceert ons lichaam verschillende immunoglobulinen met verschillende taken. De type E-immunoglobulinen (IgE's) die door de afweercellen van het immuunsysteem worden gevormd, komen bijvoorbeeld vast te zitten op speciaal geprepareerde plaatsen op mestcellen (IgE-receptoren) op hun weg door het menselijk lichaam. Als ons lichaam nu weer in contact komt met berkenpollen, herkennen de IgE's die zich hechten aan de IgE-receptoren op de mestcellen het berkenpollen en verzamelen ze ze. De mestcel waaraan het IgE met het in gevangenschap levende berkenpollen vastzit, wordt geactiveerd en geeft zijn histamine af. Er treedt een allergische reactie op. Deze best bestudeerde route van mestcelactivering wordt slechts bij een klein deel van alle urticariapatiënten gevonden.
Veel vaker lijkt de vorming van antilichamen (afweereiwitlichamen) tegen de IgE-receptor of daaraan gebonden IgE verantwoordelijk te zijn voor urticaria. Bij tot 30 procent van de patiënten met chronische urticaria kunnen dergelijke antistoffen tegen lichaamseigen stoffen worden opgespoord. Met andere woorden, het lichaam reageert tegen zichzelf. Daarom spreekt men ook van auto-antilichamen en auto-immuun urticaria Een eenvoudige test voor het bestaan van dergelijke auto-immuun urticaria is de injectie van het eigen bloed van een patiënt, of het vloeibare deel van het bloed, in de huid van de onderarm. Bij patiënten met antistoffen tegen hun eigen IgE-receptor of IgE resulteert dit in een significante kwaddelsvorming.
Het complementsysteem is een essentieel onderdeel van het netwerk van de immuunafweer van het lichaam. De belangrijkste verantwoordelijkheden zijn onder meer de directe vernietiging van cellen en agentia (zoals bacteriën of parasieten) en de activering van het immuunsysteem. De activering van het complementsysteem, bijvoorbeeld in de context van bacteriële infecties, leidt tot het vrijkomen van krachtige mestcel-activerende stoffen. Niet zelden wordt chronische urticaria veroorzaakt door een chronische infectie (bijv. Van de neusbijholten, de amandelen, het maagslijmvlies of de tanden): het is bekend dat het verwijderen van een dergelijke chronische infectiehaard kan leiden tot genezing van chronische urticaria. Dit heet urticaria als gevolg van een infectie.
De term intolerantie urticaria wordt gebruikt in gevallen waarin het lichaam een bepaalde stof niet kan verdragen. Ongemak treedt op als gevolg van intolerantiereacties op stoffen zoals medicijnen, conserveermiddelen of kleurstoffen in voedsel. Het vermijden van de triggerende stof, bijvoorbeeld door middel van een dieet, kan genezing teweegbrengen.
Urticaria-diagnose
Bereid u voor op het interview met uw arts over urticaria door deze stappen te volgen:
- Noteer wanneer uw urticaria voor het eerst optrad en hoe vaak ongemak sindsdien is opgetreden.
- Wat denk je dat de oorzaak is? Zijn er triggers die uw urticaria verergeren?
- Schrijf uw eerdere therapieën op (naam, duur, dosis).
- Schrijf de medicijnen op die u tot nu toe tegen urticaria heeft ingenomen (naam van het medicijn, duur van gebruik, dosering).
- Hoe goed hebben deze medicijnen geholpen en welke bijwerkingen hebben ze gehad?
- Noteer de medicijnen die u momenteel gebruikt, zelfs degenen die niet worden gebruikt voor urticaria of die niet zijn voorgeschreven door uw arts.
- Noteer ook de medicijnen die u niet regelmatig gebruikt (bijvoorbeeld hoofdpijntabletten) en geef aan hoe vaak u per maand medicijnen gebruikt en wanneer u deze voor het laatst heeft ingenomen.
- Als er al tests zijn uitgevoerd om de oorzaak van uw netelroos te vinden, neem dan eerdere bevindingen mee.
Fotografeer uw huidveranderingen
In het mobiele telefoontijdperk zou dat makkelijk moeten kunnen.
Bij veel patiënten komen striemen niet dagelijks voor. U moet er dus rekening mee houden dat u uw arts niet kunt laten zien hoe uw huidconditie er op het moment van een uitbraak uitziet.
Zorg er bij het fotograferen van de laesies voor dat ze verschijnen zoals zij doen Goede lichtomstandigheden (schuin daglicht, geen flits, geen neonlichten), voldoende afstand (minimaal 30 cm) en een donkere achtergrond zijn hierbij handig.
Behandeling voor urticaria
Behandeling met medicatie wordt op dezelfde manier uitgevoerd in verband met alle gevallen van chronische urticaria.
Volgens een drietrapsregeling worden de volgende geneesmiddelen gebruikt.
- antihistaminica
- Leukotrieen-antagonisten
- Cyclosporine A
- omalizumab (nieuw in therapie)
antihistaminica
Deze medicijnen, die de effecten van histamine tegengaan en bekend zijn bij mensen met allergieën, worden eerst gebruikt. In eerste instantie wordt een eenvoudige dagelijkse dosis aanbevolen, zoals vaak wordt gebruikt in verband met allergiepatiënten. Dit komt bijvoorbeeld overeen met 5 mg levocetirizine of desloratadine of 10 mg cetirizine of loratadine of 20 mg bilastine of 180 mg fexofenadine. Als er na twee weken continue toediening van het antihistaminicum nog steeds ongemak is, kan een arts een recept voor een veel hogere dosis voorschrijven. Maximaal vier keer wat in de bijsluiter wordt vermeld als de gebruikelijke dosis. Dit is niet gevaarlijk. Hoge doses veroorzaken echter bij sommige mensen vermoeidheid of slaperigheid.
Ongeveer tweederde van alle urticariapatiënten kan goed met de ziekte leven met antihistaminica en andere niet-farmacologische maatregelen. Er zijn echter nog meer opties beschikbaar voor het resterende derde deel.
Leukotrieen-antagonisten
Leukotriënen zijn chemische boodschappers die worden aangemaakt in verband met ontstekingen en een rol spelen bij het ontstaan van astmasymptomen zoals zwelling en vernauwing van de luchtwegen. Ook dit medicijn wordt daarom voornamelijk gebruikt voor astmapatiënten, maar is ook effectief bij de behandeling van sommige urticariapatiënten.
Leukotriene antagonisten zoals montelukast versterken de effecten van pro-inflammatoire leukotriënen. Ze worden echter als minder effectief beschouwd dan antihistaminica.
Cyclosporine A
Cyclosporine A onderdrukt het immuunsysteem en dus ook de mestcellen. Het wordt ook gebruikt bij ernstige psoriasis, ernstige atopische dermatitis of bij chronische artritis / reumatoïde artritis. Het kan - soms ernstige - bijwerkingen veroorzaken en daarom moet de therapie nauwlettend worden gevolgd.
omalizumab
Een nieuw medicijn is omalizumab. Ook dit medicijn is oorspronkelijk ontwikkeld om astma te behandelen. De effectiviteit ervan tegen urticaria werd bij toeval ontdekt. Omalizumab wordt niet als tablet ingenomen, maar onder de huid geïnjecteerd. Omalizumab is effectief tegen immunoglobuline E (IgE). Eigenlijk speelt dit immunoglobuline - dit werd tot nu toe tenminste aangenomen - slechts een ondergeschikte rol bij de meeste vormen van urticaria. Het is echter bekend dat IgE bij allergische patiënten een zeer belangrijke rol speelt bij de activering van mestcellen. Vermoedelijk belemmert de blokkering van IgE door omalizumab gewoon de activiteit van mestcellen of de "cascade", wat leidt tot steeds meer netelroos en angio-oedeem.
Er zijn talloze klinische onderzoeken die aantonen dat omalizumab goed en veilig is, maar vooral dat het meestal erg snel werkt. Als het ongemak niet onder controle kan worden gehouden met dit regime gedurende een korte periode, kan cortison worden toegediend als een tablet of een injectie. Deze oplossing moet altijd als eenmalige therapie of als kortdurende therapie worden gebruikt. Permanente behandeling met cortison is niet geschikt in verband met urticaria.
Andere methodes
Experimentele methoden omvatten bijvoorbeeld symptomatische behandeling met probiotica, de zogenaamde histamine-gewenningstherapie (met histaglobine), autologe volbloed-injecties en acupunctuur.
Nood kit
In gevallen van ernstige chronische urticaria, bijv. In gevallen waarin er sprake is van zwelling van het slijmvlies die slikproblemen en kortademigheid veroorzaakt, wordt aanbevolen om constant een zogenaamd noodpakket mee te nemen waarmee ernstige urticaria-aanvallen onder controle kunnen worden gehouden. De meeste van dergelijke noodkits bevatten een snelwerkend cortisonpreparaat en een antihistaminicum.
Wat kan de patiënt doen voor urticaria?
De belangrijkste stap is om de triggers van urticaria te identificeren en de individuele drempel te bepalen. Vervolgens moet de trigger zoveel mogelijk worden vermeden. Ga door met uw dagboek om het verloop van de ziekte nauwkeurig te documenteren. Minder aanvallen of een afname van de ernst van aanvallen is al een succes.
In verband met sommigen vormen van urticaria, is gewenning vergelijkbaar met de immunotherapie die wordt gebruikt in verband met allergische patiënten mogelijk. Deels komt dit doordat de mestcellen, als ze hun histamine hebben afgevoerd, even duren voordat ze de volgende keer kunnen worden geactiveerd. Sommige patiënten maken daar bewust gebruik van.
Een dagelijks koud (arm) bad kan er bijvoorbeeld voor zorgen dat symptomen van koude urticaria de rest van de dag verdwijnen of deze symptomen op zijn minst verminderen. Iemand die met striemen op stress reageert, kan voor een stressvolle situatie zoals een examen of een sollicitatiegesprek opzettelijk striemen uitlokken door middel van wrijven of druk om jeuk in de latere stressvolle situatie te voorkomen. Maar bespreek dergelijke maatregelen alstublieft met de arts, want de reacties lopen sterk uiteen en niemand mag het risico van een gewelddadige reactie nemen als er geen hulp beschikbaar is.
Stress is trouwens heel vaak een trigger of een versterker van urticaria. Het is waar dat "vermijd stress" veel gemakkelijker gezegd dan gedaan is. Nogmaals, het bijhouden van een dagboek helpt u urticaria-inducerende stress te identificeren. Het leren van ontspanningstechnieken of autogene training kan helpen.
Vermijd het gebruik van NSAID's (niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen). Deze omvatten bijvoorbeeld acetylsalicylzuur (in aspirine, Thomapyrin etc.), diclofenac, ibuprofen, fenylbutazon. Zelfs het nemen van een enkele dosis van een van deze medicijnen kan een aanval van netelroos veroorzaken.
Vermijd vooral sterke alcoholische dranken. Alcohol kan het maagslijmvlies irriteren waardoor specifieke enzymen van het maagdarmkanaal (diamine oxidasen) die nodig zijn voor de afbraak van histamine de via de voeding ingenomen histamine niet meer voldoende kunnen afbreken.
Histamine wordt vervolgens via het slijmvlies van de dunne darm in het bloed opgenomen en kan urticaria en geassocieerd ongemak Alcohol kan ervoor zorgen dat de mestcellen, de belangrijkste triggercellen van urticaria, gemakkelijker worden geactiveerd.
Pittig voedsel kan ook de slijmvliezen irriteren en wordt daarom vaak slecht verdragen en moet worden vermeden door urticariapatiënten.
Middelen
CU-flyer voor patiënten en gezinnen
Patiëntenhandvest CU-samenvattingen
Praktische links
www.dermnetnz.org/reactions/urticaria.html